Óbein kostun

Á miðvikudögum er í sjónvarpi allra landsmanna þátturinn Sunnudags kiljan. Rétt og sagt er í kynningunni er það "ómissandi þáttur fyrir bókaunnendur". Eitt er þó athyglisvert í sambandi við þátt þennann en það er að á undan honum og eftir er alltaf sama auglýsingin frá ákveðinni bókaverslun. Einhvernveginn þá finnst manni þetta lykta örlítið af kostun, þó að hún sé falin undir yfirskyni auglýsingar. Þetta leiðir hugann að hlutverki okkar ástsæla ríkisútvarps. Maður spyr sig hvort skattgreiðendur þessa lands beri einhver skylda til að fjármagna stöð sem stendur í harðvítugri samkeppni á auglýsingamarkaði höfuðborgarsvæðisins og dettur manni sérstakleg í hug rás 2 í þessu sambandi. Svo virðist sem hún sé orðin í dag eitt alsherja svæðisútvarp Reykjavíkur og nágrennis og sé eiginlega í engu frábrugðin bylgjunni og öðrum einkastöðvum. Maður skilur ekki alveg tilganginn með tilveru hennar, ekki er hér þó verið að leggja til, eins og hjá ungu frjálshyggju krökkunum, að hún verði seld heldur að henni verði skipt upp í 3 stöðvar; á Akureyri, Ísafirði og Egilstöðum með einhverri samvinnu á milli. Þess má einnig geta að ávarpið "útvarp Reykjavík" mætti gjarna verða kvatt með ávarpi útvarpsstjóra á gamlárskvöldi. Vonandi hefur útvarpsstjóri ekki alveg látið glepjast að ljósadýrðinni fyrir sunnan eftir að hann flutti frá Akureyri.

Gengið í klaustur

Nú rétt fyrir mánaðamót nóvember desember gengu sex þingmenn í klaustur, ekki það að þeir ætluðu að fara að stunda eitthvað meinlæta líf heldur var ætlunin að detta nú ærlega í það, meira að segja á vinnutíma. Urðu mennirnir líklega það drukknir að þeir tóku ekkert eftir því að kona ein sat við nálægt borð og tók allt þeirra tal upp með símanum sínum. Nú kann það að orka tvímælis að taka upp einkasamtöl fólks þegar það er á fylleríi á einhverjum bar en í þessu tilfelli var bara um að ræða fulltrúa þjóðarinnar og eins og aðrir vinnuveitendur þá finnst manni að þjóðin, sem vinnuveitandi þessara manna, hafi rétt á því að vita hvað þeir aðhafast í vinnutímanum. Er það ekki oft brottrekstrarsök þegar að menn drekka í vinnunni, spyr sá sem ekki veit? Og nú ætlar þetta lið að bíta höfuðið af skömminni með því að höfða mál gegn konunni sem tók upp fyllibytturnar. Þeir átta sig auðvita ekki á því að þetta er auðvita vísasta leiðin til að gera hana að píslarvotti. Þetta á ekki eftir að hressa miðflokkinn við en einni hlið þessa máls hefur ekki verið mikið velt upp, þeirri hræsni sem að sumir af þessum þingmönnum sýna í áfengismálum. Þeir hafa staðið harðir gegn öllum tillögum í að breyta fáránlegum áfengislögum á Íslandi, t.d. því að ekki megi selja bjór í búðum en geta sjálfir dottið í það á virkum degi þó þeir treysti öðrum ekki til að gera slíkt hið sama. Það er kominn tími til að þetta lið fari að verða þess verðugt að eitthvað mark sé á því takandi eða erum við orðin svo skrítin þjóð að við bara verðskuldum svona þingmenn?