Það var kominn 17.

Akureyringar héldu þjóðhátíð með stæl svo sem vænta mátti. Rækilega var auglýst í fjölmiðlum að hér yrðu haldin miklir bíladagar með tilheyrandi sukki og svíneríi. Menn voru jafnvel svo hræddir að þeir lokuðu tjaldsvæðinu við Þórunnarstræti og vísuðu liðinu upp að hömrum, jú viti menn bíða áhugamenn hlýddu kalli fjölmiðla og duttu ærlega í það með þeim afleiðingum sem allir þekkja nema líklega löggan sem alltaf er jafn undrandi á því hvernig fólkið hagar sér. En gamanlaust, sennilega hafa lætin keyrt um þverbak að þessu sinni. Vitanlega þá haga næstum allir sér vel og skynsamlega þó svo áfengi sé haft um hönd en innan um þá leynast því miður alltaf einhver skemmd epli og nokkuð athyglisvert er það sem bæjarstjóri ýjaði svolítið að, að ef til vill væri til hópur meira eða minna skipulagður sem gerði sér það til dundurs að flakka á milli bæjarhátíða til að hleypa þeim upp. Hér er komið verðugra verkefni fyrir lögregluna en það að vera að eltast við einhverja mótmælendur upp hjá Kárahnjúkum sem eru næsta meinlausir miðað við þessa strákahópa sem fara um landið til að spilla bæjarhátíðum. Ef til vill þarf að beita svipuðum aðferðum í baráttunni við þessa óværu og gert er í útlöndum gagnvart fótboltabullum. Athuga þarf hvort það séu sömu menn sem þarna eru aftur og aftur að verki og gera ráðstafanir í samræmi við það nema menn vilji gera eins og tíðkaðist á Austfjörðum á síldarárunum þegar fangageymslurnar voru orðnar fullar voru ólátabelgirnir einfaldlega settir í strigapoka og látnir dúsa þar uns af þeim rann móðurinn. Menn eiga að fá að njóta þess að skemmta sér í friði þeir sem það trufla hafa fyrigert rétti sínum.