Þorskur og ál

Það hefur víst ekki farið neitt á milli mála að Hafró er enn einu sinni búin að týna þorskinum og sjávarútvegsráðherrann okkar tekur hlutunum að þessu sinni af fullri alvöru og ákveður að fara í einu og öllu eftir ráðleggingum þeirra. Sennilega ekki vinsælasti maðurinn í Bolungarvík en skítt með það. Og hagsmunaðilar grípa til þess gamalkunna ráðs að skjóta sendiboða válegra tíðinda. Hætt skal að taka mark á Hafró og hún set undir einhvern annan. Mótvægisaðgerðir voru að sjálfsögðu boðaðar en mikið óttarlega finnst manni samt þær eitthvað ófrumlegar. Eins og venjulega er byrjað á því að hraða vegaframkvæmdum svo fólkið komist nú með húsgögnin sín ósködduð á mölina og um leið auka vinnuna hjá öllum verkfræðingunum og hönnuðunum í Reykjavík. Að þessu sinni gerðist það ekki sem allir héldu að myndi gerast. Gengi krónunnar féll ekki. Sjávarútvegurinn virðist allt í einu vera kominn í meðferð og ekki fá dópið sitt eins og vanalega.

Skýringin á þessu er e.t.v. margslungin. Hugsanlega vegur blessaður þorskurinn bara ekkert svo mikið lengur í efnahagslífi þjóðarinnar, hávaxtastefna Seðlabankans á hér vafalítið einhvern hlut að máli og þriðja ástæðan er sennilega blessað álið. Um það leyti sem fréttirnar bárust af þorskkvótaskerðingunni var allt í einu farið að tala um eitthvað sem minnir á hálfgerðan álkraga kringum Reykjavík. Allt í einu mæna augu manna að einhverri Helguvík þarna fyrir sunnan og jafnvel Keilisnesið er dregið fram í dagsljósið enda í túnfæti Straumsvíkur þar sem menn ekki mega stækka. Sennilega hefur öll þessi álumræða átt stærstan þátt í að halda uppi gengi krónunnar. Sjálfsagt eru líka ýmsir sem sjá hér tækifæri til þess í eitt skipti fyrir öll að rústa sjávarútveginn svo ekki þurfi að flytja inn láglaunavinnuafl í álverin. Menn hlakka yfir því að Vestfirðir verði brátt sumarhúsabyggð meðan Suðurnesin blómstra.